Imenik i adresar pripadnika bratstva Lopičića

Ponovo se nalazimo pred zadatkom, čijim se izvršenjem pridružujemo nizu ranijih akcija, koje su, sve bez izuzetaka, bile posvećene bratstvu Lopičića i prvim saznanjima o poreklu bratstva i njegovom viševekovnom razvoju, počev od daleke 1450. godine pa sve do današnjih dana. Zadatak o kome je reč, nije ni malo lak, još manje jednostavan, ma koliko se to iz ponuđenog naslova može zaključiti. Radi se naime o izradi savremenog imenika i adresara svih bratstvenika u zemlji i inostranstvu čime nastavljamo tradiciju, koja je prvi put potvrđena štampanjem značajne knjige „Lopičići, bratstvo u Ceklinu“ (autora Janka Krcunova Lopičića i saradnika) čije se prvo izdanje pojavilo na Cetinju daleke 1973, zatim drugo, skoro dvadeset godina kasnije, tačnije 1990. godine, i konačno, treće izdanje štampano 2001. godine u Beogradu.

Sva tri izdanja ove značajne knjige, izazvala su vidan interes i simpatije kako kod stručne javosti tako i šire čitalačke publike. Po svojoj sadržini rodoslov je zajedno sa imenikom i adresarom predstavljao nešto novo na planu izdavaštva uopšte i posebno obradi materije kojom su se bavila ova i slična izdanja. Pomenuta knjiga Janka K. Lopičića u svemu je bila posvećena našem bratstvu ali je u sebi sadržala podosta materijala koji su bili od ne malog značaja za izučavanje starije istorije Crne Gore.
Baš zato, vredno je tim povodom uputiti naše bratstvenike na autora prvog izdanja knjige istoričara i publiciste našeg bratstvenika Janka K. Lopičića, (1911–1982), koji se izučavanjem porekla i razvoja bratstva bavio tokom čitavog života. Iako je iza sebe ostavio na desetine značajnih priloga, među kojima svoj ratni dnevnik pa i ovaj rodoslov, često je govorio da „nije zadovoljan učinjenim, i naglašavao da bi želeo da buduće generacije naših bratstvenika nastave sa radom na izučavanju istorije našeg bratstva, poštujući pritom sve ono što su za života stvarali naši pretci, posebno njihov udeo i udeo našeg bratstva u viševekovnoj dugoj i teškoj borbi za svoj opstanak i slobodu, na doprinos koji su dali predratnom revolucionarnom pokretu, narodnooslobodilačkom ratu i revoluciji kao i posleratnoj izgradnji slobodnog i bogatijeg društva“. ( J.K. Lopičič „Lopičići bratstvo u Ceklinu 1450 – 1990 god. str.95)

Sva ta izdanja, pa i poslednje dopunjeno i prošireno, štampano 2001 godine, sadržala su u sebi, kao poseban prilog, neku vrstu imenika i adresara, kao pomoć bratstvenicima prilikom stupanja u međusobne kontakte ili radi učvršćivanja već uspostavljenih veza. Kako prvo izdanje „Jankovog rodoslova“ tako i pojava novog dopunjenog izdanja, predstavljaju jedan od prvih rodoslova te vrste posvećenih jednom velikom bratstvu u Crnoj Gori. Pomenuto izdanje rekosmo, dopunjeno je prilozima preko 200 prijatelja porodice Lopičić i brzo našlo pravo mesto u kući svakog Lopičića, brojnih istorijskih instituta, državnih arhiva i univerzitetskih biblioteka.
Već smo istakli da se poreklom i svestranim razvojem bratstva posebno bavio bratstvenik Janko K. Lopičić. Tokom višegodišnjih istraživanja dolazio je do novih saznanja, otkrivao nova zanimljiva i istorijski vredna dokumenta, kojima je u postojanju bratstva trebalo odrediti odgovarajuće mesto. Zahvaljujući njegovoj upornosti i radu, ostavio nam je značajno kapitalno delo, koje zbog prerane smrti nije uspeo, u svom širem kontekstu, da privede kraju.
Ceneći značaj izučavanja svog porekla, bratstvenici su se prihvatili posla i prvi deo pomenutog proširenog izdanja, odnosno inicijalni tekst autora Janka K. Lopičića obogatili novim sadržajima, kojima se nastojao dati odgovor na brojna nerazjašnjena pitanja iz bogate istorije bratstva, što je bio, jedan od zaveta samoga Janka. Ti prilozi predstavljaju drugi deo knjige, kojim se, makar i na taj način, u malome pruža uvid u stvaralačku umešnost desetine i stotine bratstvenika i njihovih prijatelja, njihove sveukupne aktivnosti, koja i dan danas traje i sve se vidnije manifestuje. Tu se nalaze prilozi o prvim pismenim bratstvenicima među Lopičićima, tu su zapisi o prvim visokoškolovanim pravnicima, lekarima specijalista, kojih do tada u Crnoj Gori skoro i nije bilo. A u Lopičićima ima i profesora i inženjera, oficira i književnika, diplomata i novinara, ekonomista i stomatologa, poslovnih ljudi i bankara, sudija i advokata, javnih tužilaca, nastavnika i učitelja, univerzitetskih profesora, agronoma, umetnika, muzičara, policajaca, službenika i činovnika i sportista i sportskih radnika. Ne sme se zaboraviti, ako se malo pogleda u dalju prošlost bratstva, sedam generacija sveštenika, kojima među učenim ljudima našeg bratstva, svakako pripada posebno i počasno mesto. Svi do jednoga bili su pismeni i naklonjeni intelektualnom radu i istraživačkim izazovima. Počev od popa Đura Savićeva, prvog sveštenika u našem bratstvu, pa Vuksana, koji je među njima bio najznačajniji, pa popa Sava, Andrije – Raša te popa Luke i dr. beležili su sve značajnije događaje iz istorije Crne Gore i ponajviše našeg bratstva, predstavljajući sebe i svojim radom kao preteče kasnije došavših mlađih Lopičića, koji su smogli snage i umeće da se prihvate posla i omogućili nam da uz njihovu pomoć i saznanja dođemo do daleke 1450 godine, kada se po prvi put pojavljuje naše prezime.

Izradom imenika i adresara svih bratstvenika u zemlji i inostranstvu izabrani redakcijski odbor nastoji da čitavom poduhvatu da završni zamah, da bratstvenike podseti na naše slavne pretke, kao i na stanje koliko nas i gde sve ima, otvarajući im na taj način mogućnost šireg savremenog komuniciranja, održavanja i jačanja međusobnih veza. Zahvaljujući takvom bogatstvu zanimanja, odlučilo se da se uz imenik i adresar priloži i jedna tabela koja nam daje uvid i u sveopštu kvalifikacionu strukturu bratstvenika i članova njihovih porodica, na čemu smo više nego ponosni.
Značajne, hrabre i umne ličnosti bratstva, rođene i odgajane uz neprekidne borbe za goli život u srcu crnogorskog krša, čija se imena još uvek pominju sa posebnim respektom, obeležavale su na taj način skoro petovekovnu istoriju bratstva. Pritom, mlađe generacije bratstvenika ni za trenutak ne zaboravljaju svoje pretke niti poreklo svojih porodica. Ponosni na njih, i pored protoka toliko vremena rado se pominju, a priče koje se od starijih čuju i danas su predmet svekolikog razmišljanja. Tako dolazimo do širih saznanja o nama, slušamo što nam govore naši roditelji i sve to, sa osobitim poštovanjem, prenosimo dalje našoj deci.
Pomenimo s toga samo neke od njih.

Vrhovni knez Ceklina, knez Marko Lopica Lopičić, (1671 – 1764) svojom mudrom vladavinom i upravljanjem, uzdigao je bratstvo Lopičića iznad mnogih crnogorskih bratstava toga vremena. Prema zapisima autora rodoslova Janka K. Lopičića, knez Marko je još za detinjstva nagoveštavao da će biti sposobna i značajna ličnost u svome rodu i plemenu. U čestim borbama sa Turcima kojih je sve više i češće bivalo u drugoj polovini XVII veka knez Marko je sve više ispoljavao i svoje vojničke sposobnosti. On je bio jedan od začetnika borbe za progon Turaka i poturica sa Oboda grada i Rijeke Crnojevića, i uopšte Crne Gore, koji su do tada zulumom i ubijanjima dospeli do teritorijalnih granica Ceklinsjkog plemena i stalno se sukobljavali sa njima. Ojačani neprekidnim borbama protiv turskih osvajača, veštim političkim potezima u međuplemenskim sukobima, knez Marko je, osećajući postepeno ali sigurno slabljanje turskog carstva, uspeo da pod povoljnim uslovima otkupi najznačajnije Skadarske ribolove prenoseći ih u vlasništvo plemena, obezbeđujući na taj načim znatnu ekonomsku nadmoć našeg bratstva nad ostalim bratstvima, inače siromašne Crne Gore. Knez Marko je predvodio Ceklinjane u izgradnji poznatih ublova (bunara izvorske vode), čime je rešio još jedan gorući problem, koji je mučio seljake njegovog Ceklina.
U zapisima koje su najčešće vodili sveštenici, kao skoro jedini pismeni ljudi bratstva u to vreme, knez Marko je rođen oko1671, a umro u 93-oj godini života, početkom 1764. godine. Zbog izuzetnih zasluga i poštovanja od strane bratstvenika, sahranjen je u priprati Saborne crkve na Gornjem Ceklinu.

Ne sme se zaboraviti ni značajan doprinos koji je bratstvu dao knez Grujica Matijašev Lopičić (1775 – 1847), knez ceklinski, senator i prvi kapetan Njegoševe Gvardije. Bio je to još jedan od znamenitih ličnosti ne samo bratstva, već čitave Crne Gore. Snažna intelektualna ličnost tadašnje Crne Gore, zapovednik Njegoševe garde, kapetan Ceklina i član tek osnovanog Senata, knez Grujica je bio blizak prijatelj mitropolitu Petru Petroviću I Njegošu, u narodu poznatijem kao sveti Petar Cetinjski, koji je u Grujicu imao neograničeno poverenje. Zaslugom vojvode Grujice onemogućen pokušaj likvidacije mitropolita Petra, čime je veza između njih dvojice znatno ojačala. Knez Grujica je rođen 1775. godine, takođe na Gornjem Ceklinu, a svojom hrabrošću i umešnosti u vođenju vojnih operacija bio primer bratstvenicima. Kao mladić istakao se u čuvenom boju na Krusima 1796 godine, gde je bio i ranjen. Posle oslobođena Dubrovnika Grujica, sa ruskom flotom i 300 Ceklinjana, veštih i istaknutih ratnika na Skadarskom jezeru, u sukobu sa Napoleonovom vojskom 1806. godine, zauzima ostrvo Korčulu.
Pop Vuksan Lopičić, jedan od sedam pomenutih sveštenika iz našeg bratstva, pradeda dr Milovana Lopičića, ovako opisuje odnos mitropolitra Petra I i kneza Grujice, stavljajući poseban akcenat na zasluge kneza Grujice u spasavanju mitropolita od pokušaja likvidiranja u Rusko-Austrijskoj režiji. Ruski konzul Mazurovski organizovao je hvatanje mitropolita Petra, da bi ga internacijom u Sibir za uvek uklonili iz Crne Gore i uticaja koji je imao u njoj. Zaverenici, njih 40, plaćeni preko austrijskih vlasti, noću su napali manastir, ali ih je mitropolit Petar sa nekoliko momaka (manastirske posluge) preduhitrio i uspeo da pobegne i privremeno se skloni na sigurno mesto. Kasnije se pokazalo da je upravo zaslugom popa Vuksana Lopičića rusko austrijska zavera propala, jer je po dogovoru sa glasnikom mitropolita Petra, Vuksan o svemu odmah obavestio kneza Grujicu (popVuksan je bio neka vrsta sekretara kneza Grujice), koji je sa odabranim Ceklinjanima otišao na mesto gde se mitropolit prikrivao, preuzeo na sebe odgovornost za njegovu zaštitu i zajedno se vratili u cetinjski manastir, a radi dalje bezbednosti mitropolita, i u manastiru i oko njega, knez Grujica je za svaki slučaj, postavio dve grupe Ceklinjana, koji su do daljega predstavljali neku vrstu telesne zaštite mitropolita. Isti događaj Milorad Medaković u knjizi „Crna Gora i neka objašnjenje o njoj“ ovako opisuje isti događaj:
„Mitropolita Petra I. počitovahu Crnogorci i za života ga zvali svetim, pa ih se opet našlo koji su hteli ubiti ga iz pušaka. I on bježaše sa Cetinja na Stanjeviće i da nije bilo ceklinskog kneza Grujice Lopičića, koji sa nategnutom puškom poviče:“ ko takne u moj dio vladike, toga ću ubiti. Knez Grujica Lopičić je bio jedan od retkih Crnogoraca toga vremena koji se dopisivao sa Vukom Karadžićem i istovremeno bio pretplatniik na Vukov poznati „Rječnik srpskog jezika“ koji je štampan u Beču 1818. godine. Pored njega iz Crne gore bilo je još desetak pretplatnika, što je govorilo o značaju koji su ugledni Crnogorci pridavali delu Vuka Karadžića, i njegovoj borbi za čistotu srpskog jezika.

Prijatno iznenađen tolikim brojem pretplatnika iz malene Crne Gore, Vuk Karadžić je napisao:
„Kada su Crnogorci poslali svoje prenumerante (pretplate) g. Solaricu, da ih on meni pošlje, onda su me prekorili što među njima nijesmo koga naznačili da kupi prenumerante za ovu knjigu, govoreći: Da sam udario te tražim Srbalja po svijem uglovima Evrope, a nji u Crnoj Gori da sam zaboravio...“
Umro je krajem 1847. godine i uz najveće počasti sahranjen pred Vlaškom crkvom na Cetinju u grobnici koju je lično Njegoš za njega naručio. Posebno poverenje Grujica je uživao i kod Vladike Rada, Petra Petrovića Njegoša, gospodara Crne Gore. Kad je Njegoš, došao na crnogorski presto u cilju uspostavljanja sigurnijeg života u državi, osnovao je posebnu vojnu jedinicu, zvanu Gvardija, (bila je to neka vrsta današnje žandarmenije), i za jednog od njenih komandanata postavio kneza Grujiću Lopičića. Nešto kasnije, ceneći Grujičin rad i mudrost pri odlučivanju, umešnosti i pravednosti u reševanju mnogih međubratstveničkih i plemenskih sukoba i neslaganja, vladika Rade ga imenuje za senatora.
Pod voćstvom vojvode Grujice, Ceklinjani, uz masovno učešće naših bratstvenika, osvajaju utvrđeni grad-tvrđavu Žabljak, čije ključeve Grujica lično predaje gospodaru Crne Gore. Odajući mu priznanje na velikoj pobedi, Njegoš Grujicu odlikuje najvećim crnogorski priznanjem, zlatnom Obilića medaljom, poklanja mu top, nazvanim Aberdar, koji je Grujici služio da pucanjem okuplja svoje gvardijane, i ne retko u slučaju opasnosti, i pripadnike bratstva. Rukovodio je skupovima kneževa Riječke nahije, budući da se i sam potpisivao kao knez Riječke nahije, u čemu je imao bezrezervnu podršku crnogorskih vladara.
Nešto kasnije, dela koja su započeli knez Marko i knez Grujica, nastavljaju drugi bratstvenici, pored mnogih i sam autor rodoslova Janko K. Lopičić i posebno sedam generacija sveštenika iz kuće Lopičića, u to vreme retko pismenih Crnogoraca, koji su beležili sve od značaja za istoriju bratstva i uopšte plemena Ceklina.
Time, razume se, ne prestaju akcije bratstvenika na raznim poljima delatnosti. Nove, mlađe generacije bratstva, višegodišnjim istraživanjima i radom objavili su sabrana dela književnika Nikole M. Lopičića (1909 – 1945) u šest knjiga i posebnih izdanja Đorđa F. Lopičića (1910 – 1942) i njihovog savremenika Vuka St. Lopičića, (1905 – 1987) takođe književnika i publiciste. Nikolu i njegovog brata Blažu, koji odbijaju saradnju sa italijanskim okupatorima, posle hapšenja i deportovanja u koncentracione logore u Albaniju i Italiju, (1903-1945) ubijaju ustaše u zloglasnom logoru u Lepoglavi. Bila su to ostvarenja mladih stvaralaca, nadarenih britkim kritikama savremenog društva, i talentovanih majstora pisane reči. Mlađi književnik i oštar kritičar slabosti tadašnjeg društvenog sistema, Đorđe F. Lopičić, takođe biva uhapšen, upućen u logor Klos u Albaniji, odakle ga sa još tridesetak simpatizera NOB razmenjuju za zarobljene italijanske oficire, posle čega Đorđe odlaze u partizane i biva raspoređen u Četvrtu crnogorsku brigadu, gde gine prilikom napada na Bugojno. Dugo godina posle rata Cetinjska gimnazija je nosila njegovo ime.

Na početku ovog predgovora, naznačili smo neophodnost izrade novog imenika i adresara svih Lopičića u zemlji i inostratsvu. Ma koliko njegova izrada na prvi pogled izgledala jednostavno, tokom realizacije došlo se do sasvim drugačijeg zaključka. Posle brojnih istraživnja koja su najpre obavljena u zemlji, prešlo se na istraživanja širom sveta, kojom prilikom je došlo do otkrivanja i evidentiranja znatnog broja Lopičića u pojedinim državama Evrope, kao što su Nemačka, Francuska, Švajcarska, Austrija, da bi se zatim prešlo u neke od prekookeanskih zemalja, pre svega države Severne i Južne Amerike, pa sve do Južnoafričke Republike na krajnjem jugu afričkog kontinenta.

Ta otkrića postavila su pred redakcionim odborom novo pitanje – odakle toliki broj naših bratstvenika u preko desetak zemalja širom sveta, kako su dolazili i što je to, što ih je nateralo da se krenu na daleki put.
Krajem devetnaestog i početkom dvadesetog veka, pritisnuti siromaštvom i nemaštinom dolazi do prvih masovnijih seoba i iseljeničkih kretanja.Tadašnja Španija i nešto kasnije i u manjem obimu Portugalija, zatim tradicionalno kolonijalna sila Engleska, zaposedaju nove kontinente Ameriku i Australiju, kojima nove sveže radne snage nikad nije bilo dovoljno.Razvojem industrije i poljoprivrede u tim zemljama svedoci smo pojave brojnih konvoja brodova, natovarenih nadolazećih doseljenika iz evropskih država. Te pojave nije bila oslobođena ni tek nastajuća Crna Gora, posebno njeni brdski i primorski krajevi. Što organizovano, što pojedinačno, poneti nužnošću preživljavanja kreće se sve veći broj iseljenika, nošeni nadanjima da će se tamo, daleko od svojih kuća lakše doći do novca i sa njim, vraćajući se, obezbediti udobniji život svojim brojnim porodicama.
Razumljivo, neki su se vraćali, mnogi su međutim ostajali za uvek.
Prema zvaničnim podacima pred I svetski rat u Americi je bilo oko 20.000 Crnogoraca, što je značilo polovinu ukupne radno sposobne snage zemlje ili deset procenata ukupnog stanovništva. Prvi iseljenički pokreti počeli su odmah posle ratova 1876-78. godine, nastavljajući se kasnije organizovanije i brojnije.
Iz knjiga pasoša Državnog arhiva Crne Gore vidi se da je prve godine iza rata 1879. godine iz naših krajeva put Amerike krenuo jedan Katunjanin, godinu dana kasnije dva Njeguša, godine 1882. dva Donjokrajca, godinu dana kasnije šest Cuca i Crmničanina a godine 1884. jedan Ceklinjanin 1885 godine jedan Ćeklić itd, tako je od početka avgusta do kraja decembra 1903. godine u Ameriku otišlo 621 Crnogorac iz krajeva bliskim našem Ceklinu.
Ugledni i poznati istoričar, slavista, etnograf i publicista, koji je dugo boravio u Crnoj Gori kao izaslanik Carske Rusije, Pavle Rovinski (1831 – 1916) tvrdi, da se na osnovu dokumenata kojima je raspolagao moglo utvrditi da je za 11 meseci 1903. godine u Ameriku otišlo ukupno 6.000 Crnogoraca. Iz jednog izveštaja upućenog sa Cetinja Beču, koji je dostavio tadašnji austrijski izaslanik pri dvoru kralja Nikole, baron Oto Kun von Kunehfeld tvrdi se, da je od januara 1905. godine do trenutka slanja pomenutog izveštaja 15.000 Crnogoraca otputovalo za Ameriku. Godinu dana kasnije potvrđuju se predhodni izveštaji naglašavanjem, da se sa iseljavanjem nastavlja, tako da je sve veći broj vojnih formacija Crne Gore sveden na polovinu sposobnog ljudstva, čime je bezbednost zemlje ozbiljno dovedena u pitanje.

Značajne su koncentracije naših iseljenika u Čikagu, Nju Orleansu, Kaliforniji, Montani, Njujorku, San Francisku, Teksasu i Novom Meksiku koji su bili uključeni u radne bataljone graditelja železničkih pruga, puteva, otvaranju novih rudokopa i ogromnim poljoprivrednim plantažama novopečenih bogataša. Mada bez potpunih podataka u crnogorskim listovima pojavljuju se i imena naših bratstvenika - Džona Lopičića, Živana, Jovana Filipova, Ilije, Ljuba, Rista i Staniše – svi Lopičići, (Glas Crnogorca u rubrici – „Domaće vijesti“ od 3.04. 1904. godine i časopis „Zeta“ od 12.07.1931. godine). Negde u to isto vreme, tačnije početkom dvadesetog veka, sa Ceklina put Amerike kreću braća Nikola i Vido, sa Gornjeg Ceklina.
Iseljavanja mladeži iz Crne Gore bila su po opštoj proceni uslovljena sa dva osnovna razloga. Jedan od njih, prvi, koji je pratio odlazak iz zemlje bili su siromaštvo i nemaština što je brojne crnogorske porodice dovodilo do uništenja. U odlasku iz svoje zemlje mnogi vide spas, ma koliko odluku o napuštanju rodne grude nije bilo lako doneti. Na sreću ti odlasci bili su usmereni na naše najbliže susede, Srbiju pre svega. Tada oni nisu bili tako brojni. Kasnije, uslovljeno sve primetnijem raslojavanjem sela, u nemogućnosti pronalaženja zaposlenja, iseljeništvo dobija na značaju, jer se iseljenici sve češće kreću ka daljim destinacijama. Mladi Crnogorci zaposedaju visoke škole u Beogradu, kao prijateljskoj i njima najbližoj državi, a mnogi se kreću i prema Zagrebu, Sarajevu, a zatim i pojedinim zemljama Evrope. U Crnoj Gori u to vreme nisu postojale visoke škole, a bezperspektivnost opstanka na selu, u znatnome je uticala na intenzitet kretanja van svoje domovine. Tako prvi Lopičići kreću najpre put Rumunije čijim je rudnicima uglja radna snaga bila neophodna. Drugi se kreću prema Rusiji, i ne mali broj onih koji se odlučuju za mnogo dalje destinacije, kao što su Amerika - Severna i Južna, Australija, Kanada i neke evropske zemlje. Među iseljenicima bilo je priličan broj onih koji su uspeli i sa nešto ušteđevine vratili se svojim kućama. Mnogo je bilo i onih koji su u zemlje useljavanja ostali čitavog života. Tamo su se ženili, stvarali porodice i tako se njihov broj stalno povećavao. Obezbeđujući sopstvenu egzistenciju, mnogi od njih pozivali su prijatelje i rođake iz zemlje da im se pridruže i tako formirali male kolonije doseljenika.
Nepunih dvadesetak godina kasnije, (1921. godine) iz Amerike se vraćaju Nikola i Vido Lopičići, i nastanjuju u plodno ribničko polje nadomak Kraljeva gde formiraju svoje porodice čijim daljim razvijanjem samo u Kraljevu danas imamo desetak porodica Lopičića. Eto i odgovora na pitanje odakle Lopičići u Kraljevu. Slično pitanje postavljalo se i u odnosu na pojavu Lopičića u Beogradu, Novom Sadu, Lovćencu, Nišu i drugim gradovima nekadašnje Jugoslavije.

Završetkom II svetskog rata, godine 1945. i 1946, uslovljeni besprimernim rušenjem, uništavanjem, ubijanjem i pustošenjem, od strane fašističkih okupatora, krenuli su konvoji iseljenika iz Crne Gore, Like i Korduna i pojedinih delova Dalmacije, Bosne i Hercegovine ka bogatijim delovima naše zemlje u vojvođansku ravnicu, gde počinju da žive novi život.Tako dolazimo i do odgovora odakle Lopičići u Vojvodini, pre svega u Novom Sadu, Lovćencu, Kuli, Vrbasu, Odžaku, Čantaviru i dr. naseljima.
Primetno iznenađenje za redakcioni odbor predstavljalo je otkriće da se u dalekom Čileu nalazi grupacija od oko tridesetak Lopičića, sa članovima njihovih porodica. Na naš prvi poziv odmah su regovali i budući da su dugo odvojeni od zemlje, mlađi su se pak tamo rodili, pokazali interes sa čvršće povezivanje, jer i njih, uostalom kao i nas, interesuju što više saznanja o poreklu bratstva Lopičića. Jedan od njih, Boris Lopičić, sa kojim smo uspostavili stalnu vezu, obaveštava nas, da po njihovom saznanju i na severu Čilea, postoji još nekoliko porodica Lopičić. Slična su njegova saznanja o postojanju nekoliko porodica Lopičića i na jugu zemlje, o čemu će nas naknadno obavestiti. Zbog toga podaci koji se nalaze u imeniku a odnose se na Lopičiće u Čileu, nisu potpuni, nedostaju podaci o rođenju, i zanimanju i sl. Drugim rečima ne mogu se smatrati definitivnim, ostajući na osnovu toga u obavezi da komunikaciju sa njima ne prekidamo.
Imenik i adresar Lopičića u zemlji i inostranstvu rađen je, kako je to uobičajeno, po azbučnom redu, kao i imena članova porodica, sem u slučajevima gde je došlo do razdvajanja domaćinstava koja su prikazana iza najstarijeg nosioca domaćinstva radi boljeg prepoznavanja. Prema dostupnim podacima, za svakog od upisnika naznačena je godina rođenja, zanimanje i telefon, kao i mesto boravka. U prikazivanju mesta boravka, pošlo se od Gornjeg Ceklina odakle svi Lopičići vode svoje poreklo. zatim sela Orujšta, Meterizi i Drušići. U daljem prikazivanju navedeni su gradovi u Crnoj Gori, Srbiji i republikama bivše SFRJ, a zatim države u svetu gde se takođe nalaze naši rođaci. Odive su posebno evidentirane i prikazane kako u imeniku tako i u posebnoj tabeli koja nam pored ostalog daje ukupne podatke o broju bratstvenika i njihovoj kvalifikacionoj strukturi. Nažalost postoje i određene porodice i pojedinci, koji nisu odgovorili na sva naša pitanja, u čemu će imenik i adresar biti uskraćenii, pa molimo za razumevanje.
Organizacioni odbor je uspeo da obezbedi i odgovarajući broj sponzora, čijim je prilozima omogućeno štampanje imenika i adresara, koji će na osnovu jednoglasne odluke odbora, besplatno biti dostavljen svim bratstvenicima.