Vlaška crkva na Cetinju i grob kneza Grujice Lopičića
- Detalji
- Ljubomir Kapisoda
Grujica Matijašev Lopičić, senator i kapetan plemena Ceklina, rođen je 1775. godine na Gornjem Ceklinu. Bio je hrabar ratnik i sposoban vojskovođa. Istakao se kao mladić u čuvenom boju na Krusima 1796. godine, kada je bio ranjen.
U nekoliko navrata Grujica je spasio život vladici Petru I, od zavjerenika – atentatora. Kod Lašora u blizini Uganja, Grujica je ubio dva zavjerenika. Kad su se Vladika i Grujica vratili na Cetinje, među okupljenim Crnogorcima Grujica je izjavio: „Ko takne u moj dio Vladike, moj će ga džeferdar izgorjeti. Svi prisutni Ruskom konzulu poručuju da svaki Crnogorac svojim životom stoji ispred našeg Vladike“.
Ovaj događaj opisao je Milorad Medaković u knjizi „Crna Gora i neka objašnjenja o njoj“: „Mitropolita Petra I očitavahu Crnogorci i za život ga zvali svetim, pa ih se opet našlo koji su ga htjeli ubiti iz pušaka. I on bježaše sa Cetinja na Stanojeviće, i da nije bilo ceklinskog kneza, koji s nategnutom puškom poviče: „Ko takne u moj dio Vladike, toga ću ubiti“. Zbog svega što je učinio za Vladiku, knez Grujica je bio omiljen i cijenjen od Petra I i Njegoša.
Prilikom osnivanja Senata, Njegoš ga je naimenovao za senatora. Kasnije je, zajedno sa Stevanom Perkovim Vukotićem rukovodio Gvardijom (žandarmerijom od 156 ljudi). Njegoš mu je saopštio i plan o osvajanju Žabljaka.
Skupa sa serdarom Filipom pozove istaknute ceklinske harambaše Kenja Stankova Jankovića i Petra Đukanova Strugara i sa njima napravi dogovor oko zauzimanja Žabljaka. Dvanaestorica smjelih Ceklinjana su uspjeli da noću 10/11 marta 1835. godine zauzmu grad Žabljak. Po osvajanju Žabljaka knez Grujica je uručio Njegošu ključeve istorijskog grada“.
Njegoš mu je kasnije poklonio ključeve grada Žabljaka „u znaku znanja za uspjeh ove velike crnogorske pobjede“, preselio ga je sa Ceklina na Cetinje i sagradio mu kuću.
Grujica je umro krajem 1847. godine na Cetinju. Uz najveće počasti sahranjen pred Vlaškom crkvom u grobnici koju je za njega načinio Njegoš koji ga je odlikovao najvećim odličjem – Zlatnom Obilića medaljom i postavio ga za prvog kapetana plemena Ceklina. Grob kneza Grujice obnovljen je 1952. godine. Na njemu piše: „Ovdje počiva knez Grujica Lopičić, kapetan plemena Ceklina, 1779-1847.[1]
Imenik i adresar pripadnika bratstva Lopičića
- Detalji
- Vojislav M. Lopičić
Ponovo se nalazimo pred zadatkom, čijim se izvršenjem pridružujemo nizu ranijih akcija, koje su, sve bez izuzetaka, bile posvećene bratstvu Lopičića i prvim saznanjima o poreklu bratstva i njegovom viševekovnom razvoju, počev od daleke 1450. godine pa sve do današnjih dana. Zadatak o kome je reč, nije ni malo lak, još manje jednostavan, ma koliko se to iz ponuđenog naslova može zaključiti. Radi se naime o izradi savremenog imenika i adresara svih bratstvenika u zemlji i inostranstvu čime nastavljamo tradiciju, koja je prvi put potvrđena štampanjem značajne knjige „Lopičići, bratstvo u Ceklinu“ (autora Janka Krcunova Lopičića i saradnika) čije se prvo izdanje pojavilo na Cetinju daleke 1973, zatim drugo, skoro dvadeset godina kasnije, tačnije 1990. godine, i konačno, treće izdanje štampano 2001. godine u Beogradu.
Lopičići bratstvo u Ceklinu
- Detalji
- Vlado Strugar, akademik
Tri riječi za radostan izgovor: Lopičići znamenito prezime; bratstvo najbliže srodstvo; Ceklin kitni predio stare Crne Gore.
1.
Ima li plemena u staroj Crnoj Gori, ima li zaista, ispred Ceklinjana, da je posjednik kraja, klimom prijatnijeg, prirodnim ljepotama bogatijeg, istorijskim spomenicima imućnijeg.
Dika i ponos Lopičića
- Detalji
- M. Nićiforović, publicista
O rodoslovu bratstva LOPIČIĆA
Oko 450 živih Lopičića znaju svoje pretke
od 1.450 godine do danas. Prvi Lopičić bio
knez Lale Stevanović.
Više od 450 mladih i starih iz roda Lopičića, može da se pohvali da znaju sve svoje pretke unazad pet vekova. Oni su o Rodoslovu pripremili knjigu ko su, odakle su, ko im je rodonačelnik, gde su bili i čime su se bavili muškarci od 1450. godine do danas. Ovaj Rodoslov je jedan od najstarijih u Crnoj Gori i Jugoslaviji. Podaci o Lopičićima, koji potiču iz Ceklina, poznatog sela kod Skadarskog jezera, proveravani su na nekoliko načina i, kako kažu članovi ove velike porodice, grešaka nema.
Lopičići u naprednom pokretu Jugoslavije 1919-1945. godine
- Detalji
- Danica Marinović - Pejović
Bratstvo Lopičići ima van sumnje zapaženo mjesto u istorijskom razvoju Ceklina. Ono je ostavilo vidne tragove o svom bitisanju i udjelu u stvaranju i organizovanju ljudske zajednice na ovom geografskom prostoru. Ostali su brojni zapisi o životu i radu pojedinaca ili grupa na području Crne Gore, ali i na prostorima bivše zajedničke države jugoslovenskih naroda. Životni put i sudbine bile su im različite. Neki su svoj životni prostor stvorili, silom prilika, izvan matice, širom Crne Gore i Jugoslavije, a drugi opet i van zemlje, širom svijeta. U borbi za stvaranje životnih uslova, odolijevali su nedaćama, teškim udarima, odlazili u ratove, stradali i ginuli i u vihorima života ostali na ovom životnom prostoru. Sticajem okolnosti, usled treških uslova života u ovom skučenom i oskudnom kraju, selili su se u druge krajeve, odlazili u svijet u pečalbu, tamo ostajali ili su se vraćali.
Uz monografiju Janka K. Lopičića “Lopičići bratstvo u ceklinu”
- Detalji
- Branko Obradović
Istorija naroda Crne Gore, njenih bratstava i plemena bila je burna i teška, pa je zahvalno, a ujedno i odgovorno krenuti u njenu daleku i blisku prošlost.
Ime Crne Gore prvi put se pominje u prvoj polovini XV veka (oko 1435. godine), sa dinastijom zetskih velikaša Crnojevića, nakon izumiranja Balšića.
Novi crnogorski vladari, u svojim političkim stremljenjima i političkim akcijama, počeli su se kolebali između onoga što su im nudili dotadašnji srpski gospodari i onoga što su im već dala mletačka gospoda: materijalnu, a ponešto i vojničku pomoć, u težnji da se isključe ili bar umanje uticaji Porte i carske Rusije na ovaj prostor Balkana.
Sećanje na Lopičiće
- Detalji
- Svetozar Vukmanović - Tempo, narodni heroj
Sa zadovoljstvom sam prihvatio poziv da napišem nekoliko redaka mojih sjećanja na Lopičiće, naravno one koje sam poznavao i sa kojima sam imao prijateljske i drugarske odnose. To sam tim prije uradio što se radi o prilogu uz novo izdanje knjige o „Lopičićima“ Janka K. Lopičića starog komuniste i moga partijskog druga iz perioda od prije Drugog svjetskog rata i saborca iz revolucije i narodnooslobodilačkog rata 1941-1945. godine. Moja sjećanja, na Lopičiće odnose se prije svega na one koji su rođeni i živjeli u selu Petrovićima iza Kostadina, gdje sam često odlazio i sa njima se družio. To se prije svega odnosi na Blaža M. Lopičića i članove njegovog domaćinstva, zatim Janka i Pavla K. Lopičića, Stanka P. Lopičića, Đura F. Lopičića i druge. Iz gimnazijskog perioda i perioda studiranja na Beogradskom univerzitetu sjećam se Đoka F. Lopičića koji je studirao na Filozofskom fakultetu i Punje – Nikole M. Lopičića, koji je takođe studirao na Filozofskom fakultetu Univerziteta u Beogradu. Sretao sam se tokom perioda od prije Drugog svjetskog rata u raznim prilikama sa još dosta Lopičića, ali sam njihova imena zaboravio, i kontakti i razgovori koje sam sa njima vodio izblijedili su u mom sjećanju.
Kratak istorijat crkava u Gornjem Ceklinu
- Detalji
- Mr Predrag Vukić
Prvi pomen plemena Ceklina u Riječkoj nahiji nedaleko od Cetinja, nalazi se u Povelji Ivana Crnojevića pisanoj na Cetinju 1489. godine. Prema popisu domova u staroj Crnoj Gori iz 1592. godine, Ceklin je sa Ulićima krajem XVI vijeka imao 40 kuća. Na osnovu istraživanja kotorskog putopisca Marijana Bolica, Ceklin je 1614. godine imao takođe 40 domova i 80 vojnika. U putopisu “Uspomene iz Crne Gore” francuskog putopisca Adrijana Diprea navodi se da je 1811. godine, Ceklin brojao 40 kuća i imao 100 vojnika, a prema saznanjima Vijale de Somijera, Ceklin je 1812. godine brojao takođe svega 40 kuća i 80 vojnika.
Uspomene na Lopičiće
- Detalji
- Đuro Đurašković, publicista
Sećanja na Lopičiće sežu od mog najranijeg detinjstva. Prve godine svog života proveo sam u jednom od najvećih i najlepših crnogorskih sela Gornjem Ceklinu u kome su Lopičići i po teritoriji na kojoj žive u selu, i po ekonomskom, političkom, kulturnom i da kažem sveopštem društvenom uticaju, imali prvorazrednu ulogu. U moj pamćenje Lopičići su ušli kada mi je bilo tri ili četiri godine i to na pomalo neobičan način.
Junaštvo koje se ne zaboravlja
- Detalji
- Marko Orlandić
Navršava se godinu dana od smrti narodnog heroja Lazara Lopičića, čoveka i vojnika revolucije koji je kroz čtiav svoj život i velika ratna dela iskazivao takva ljudska svojstva, moralne vrline i revolucionarnu vrednost, koje su ga uvrstile u red istaknutih boraca naše Partije i revolucije.
U plejadi narodnih heroja Jugoslavije pokojni Lazo zauzima vrlo istaknuto mesto. Za izuzetne zasluge, za bezbroj junačkih dela u narodnooslobodilačkoj borbi, AVNOJ mu je, još u toku rata, 13. marta 1945. godine dodelio najviše priznanje koje je mogao dobiti borac revolucije – Orden narodnog heroja Jugoslavije. To priznanje dobio je među prvima u Jujgoslaviji, a ujedno je bio i prvi živi narodni heroj Crne Gore.
Pet vekova Lopičića
- Detalji
- Dušan Grbić, publicista
Ko sam i odakle sam? Ko su mi preci?..
Da li vredi čeprkati po prošlosti, iskopavati mnogopoštovane čukundede i čukunbabe i kroz lavirinte bezizlaza, po cenu teških muka, napipati onaj “pravi” put do praotaca? A šta ako se čovek s tim svojim legendarnim praocima kojim slučajem i nađe licem ulice, pa se ispostavi da su oni imali i više mana nego vrlina? “Lepše se osećamo ako legenda leluja iznad humki” odgovorili su neki Francuzi, potomci slavnih ljudi.
Ipak – i pored iznenađenja koja mogu da dožive i velikog truda koji moraju da ulože, pitanje “ko su mi preci” i u vremenu sadašnjem postavlja sve veći broj ljudi. U Nemačkoj je pre nekoliko godina nastala prava vremeplovna trka.
Oči nas ponekad varaju
- Detalji
- Mladen Oljača, književnik
Čovek na sedištu pored prozora deluje skromno, pa i umorno. Čini mi se da mu je i hladno. Zimski kaput nije skinuo.
Izvinite, da vam nije tesno? – pita ga saputnik, debeljko od preko stotinu kilograma.
Čovek na sedištu pored prozora odmahuje rukom:
Zgužvao sam vam mantil, kaže debeljku.To nije lepo...
Možete se i ubrisati njime, smeši se debeljko, koji je izgleda i veseljak.
