Imenik i adresar pripadnika bratstva Lopičića

Značajne su koncentracije naših iseljenika u Čikagu, Nju Orleansu, Kaliforniji, Montani, Njujorku, San Francisku, Teksasu i Novom Meksiku koji su bili uključeni u radne bataljone graditelja železničkih pruga, puteva, otvaranju novih rudokopa i ogromnim poljoprivrednim plantažama novopečenih bogataša. Mada bez potpunih podataka u crnogorskim listovima pojavljuju se i imena naših bratstvenika - Džona Lopičića, Živana, Jovana Filipova, Ilije, Ljuba, Rista i Staniše – svi Lopičići, (Glas Crnogorca u rubrici – „Domaće vijesti“ od 3.04. 1904. godine i časopis „Zeta“ od 12.07.1931. godine). Negde u to isto vreme, tačnije početkom dvadesetog veka, sa Ceklina put Amerike kreću braća Nikola i Vido, sa Gornjeg Ceklina.
Iseljavanja mladeži iz Crne Gore bila su po opštoj proceni uslovljena sa dva osnovna razloga. Jedan od njih, prvi, koji je pratio odlazak iz zemlje bili su siromaštvo i nemaština što je brojne crnogorske porodice dovodilo do uništenja. U odlasku iz svoje zemlje mnogi vide spas, ma koliko odluku o napuštanju rodne grude nije bilo lako doneti. Na sreću ti odlasci bili su usmereni na naše najbliže susede, Srbiju pre svega. Tada oni nisu bili tako brojni. Kasnije, uslovljeno sve primetnijem raslojavanjem sela, u nemogućnosti pronalaženja zaposlenja, iseljeništvo dobija na značaju, jer se iseljenici sve češće kreću ka daljim destinacijama. Mladi Crnogorci zaposedaju visoke škole u Beogradu, kao prijateljskoj i njima najbližoj državi, a mnogi se kreću i prema Zagrebu, Sarajevu, a zatim i pojedinim zemljama Evrope. U Crnoj Gori u to vreme nisu postojale visoke škole, a bezperspektivnost opstanka na selu, u znatnome je uticala na intenzitet kretanja van svoje domovine. Tako prvi Lopičići kreću najpre put Rumunije čijim je rudnicima uglja radna snaga bila neophodna. Drugi se kreću prema Rusiji, i ne mali broj onih koji se odlučuju za mnogo dalje destinacije, kao što su Amerika - Severna i Južna, Australija, Kanada i neke evropske zemlje. Među iseljenicima bilo je priličan broj onih koji su uspeli i sa nešto ušteđevine vratili se svojim kućama. Mnogo je bilo i onih koji su u zemlje useljavanja ostali čitavog života. Tamo su se ženili, stvarali porodice i tako se njihov broj stalno povećavao. Obezbeđujući sopstvenu egzistenciju, mnogi od njih pozivali su prijatelje i rođake iz zemlje da im se pridruže i tako formirali male kolonije doseljenika.
Nepunih dvadesetak godina kasnije, (1921. godine) iz Amerike se vraćaju Nikola i Vido Lopičići, i nastanjuju u plodno ribničko polje nadomak Kraljeva gde formiraju svoje porodice čijim daljim razvijanjem samo u Kraljevu danas imamo desetak porodica Lopičića. Eto i odgovora na pitanje odakle Lopičići u Kraljevu. Slično pitanje postavljalo se i u odnosu na pojavu Lopičića u Beogradu, Novom Sadu, Lovćencu, Nišu i drugim gradovima nekadašnje Jugoslavije.